NİÇİN YAZIYORUM?
Niçin yazıyorum? Bu sorunun cevabı, en az söz konusu soru
kadar kadar basit. Niçin okuyorsam onun için yazıyorum. İnsan için yazmak bir
ihtiyaç. Hele bu kişi mektep ve medrese görmüş, mürekkep yalamış biriyse zaten
okuma yazması olmalı. Yani insanlar otobüsün nereye gittiğini nasıl okuyorsa,
tren bileti alınca koltuk numarasını, hareket saatini neden okuyorsa ben de
onun için yazıyorum. Tüm okuma yazma bilenlerin yaptığını yapıyorum. Cep
telefondan kısa mesaj yazmak gibi, e-posta yazmak veya bir alışveriş formunu
doldurmak gibi bir şey yazmak benim için. Hayatın içinde gayet doğal bir
hadise. Sanırım -yok ya kesinlikle öyle- okuma yazmayı öğrendiğimden beri ben
de herkes gibi -sizin gibi- okuyor yazıyorum.
İlkokul dönemi yazı deneyimlerim incitici olduğu için henüz
onlarla yüzleşmeye hazır değilim. O nedenle önce lise sonra ortaokul dönemi
birkaç yazma deneyimimi anlatmak isterim. -Eyvah eyvah! Sıra ilkokula da
gelecek gibi, tedirginim bildiğiniz tedirgin- Lise 1 öğrencisiyken iddialı ve
kendinden emin Türk Dili ve Edebiyatı öğretmenim Ayla Hanım -hayattaysa sağlık
ve mutluluk, öldüyse nur ve huzur dilerim- daha ilk dersinde tahtaya Yunus
Emre’nin alıntıladığım şiirini yazıp bunun üzerine bir kompozisyon yazın
demişti. O zamanlar cep telefonu olmadığı için -yokluk zamanlarıydı: cep
telefonu yok, tablet yok, internet yok- gariban Hocamız biz kompozisyon
yazarken cep telefonu ile oynayamadı -örgüyü de kendine yakıştıramıyordu diye
düşünüyorum- ama çantasıyla oyalandı durdu. Türkçe dersinden Türk Dili ve
Edebiyatı dersine geçmenin verdiği adölesan acemiliği ve erken mutluluk ile
Türkçe dersinde ortaokul boyunca İlköğretim Haftası, Yerli Malı Haftası gibi
konuları -bu konuların resim dersinde resimlerini yapar müzik dersinde de
şarkılarını söylerdik, bu durum bütünleşik eğitim modeliydi sanırım- yazmaktan
bıkmış biri olarak çok heyecanlanmıştım. Kompozisyonumu yazdım. Kompozisyonum
104 kitaptan -100'ü suhuf 4'ü büyük kitap malumunuz- biri olan İncil’den bir
bölüm ile “Önce söz vardı… Söz Tanrı katındaydı… Ve söz Tanrı’ydı.” diye
başlayıp sözün kutsallığını ve insanların dünyasına inişini, bu kutsallığın insanların
dünyasında nasıl aşama aşama değerini yitirdiğini anlatarak devam ediyordu.
Kompozisyonum “Söz; İsa kelimetullah’tı, Allah’ın elçisi ve mesajıydı ama sözü
anlamayan insanlar sözü ve elçiyi mahkûm edip çarmıha germeye kalktılar.”
biçiminde bitiyordu. Sonraki ders, sıra kompozisyonları okumaya gelince
gönüllüler -efendim bu intihar timi içinde ben de vardım- yazdıklarını okudu.
Arkadaşların kompozisyonları beklendiği gibi atasözü yorumu tarzında sözün
değeri, tatlı söz, doğru sözlülük etrafında şekillenmişti. Sıra bana geldi ve
yazdıklarımı okudum. Okumam bitince Ayla Hoca’nın yüzüne baktığımda beklediğim
aferini alamayacağımı -ergen ve zeki çocuk olarak- anlamam zor olmadı. Hocanın
yüzü kıpkırmızıydı ve gözleri de öfkeli olduğunu fazlasıyla gösteriyordu.
“Eyvah, konu fazla dinî oldu galiba!” dedim içimden. O zamanlar Türk Dili ve
Edebiyatı öğretmenlerinin önemli bir bölümünde -ekseriyetinde mi deseydim- dine
ve dine ait olana alerjik reaksiyonlar vardı. Hayır dert o değilmiş. Tam “Çok
şükür Ya Rabbim, Hocam alerjik değilmiş!” diyecekken külyutmaz Hocam çok sert
bir şekilde: “Bunu sen yazmadın!” dedi. “Yoo Hocam, ben yazdım.” deyince
kadıncağız artık kırmızılıktan mora geçen yüzüyle “Hayır, bunu sen yazmış
olamazsın!” dedi. “Neden Hocam, işte defterimde!” deme gafletinde bulundum.
(Düşüncesiz ergen işte n'olcak!) Kadıncağız bunu kendine ayrı bir hakaret
saydı. Bu yüzden 1.dönem boyunca sözlü ve yazılılarım 5-6 bandında dolandı.
Sözlüyü anlıyorum da yazılıyı nasıl bu puana ayarladı -o bilimsel problemi ve çözüm
yollarını, üst düzey ölçme değerlendirme tekniklerini- hâlâ anlamış değilim.
Herhalde puanlarımı eksik vermemiştir. Kalbimden ve zihnimden geçse de
kovalıyorum o zanları. Çağcıl bir Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeninin yanlı
davranacak kadar öfkeli olabileceğine olasılık vermiyorum. Yine de Hocam
-madem kendince haklıydı, alacağı olsun- keşke bir buçuk sayfalık düzyazıyı
ezberleme yeteneğimden dolayı bari 8 verseydi. Aslında 7'ye razıydım teşekkür
alırdım o dönem.
Hocama şunu da anlatamazdım: Ortaokul 1. Sınıf öğrencisiyken tayini çıkan öğretmenimiz yerine 2.dönem Güzel Konuşma Yazma dersimize gelen Muhsin Hoca’nın -sağdır kendisi uzun ve sağlıklı ömürler diler ellerinden öperim- kompozisyon için serbest konu verince benim “Türkiye’nin komşu devletlerle ilişkilerini” seçtiğimi Muhsin Hoca’nın bana “Oğlum ben dersine girdiğim sürece tüm notların 10. Aha da ilkini not defterine yazıyorum!" dediğini ve notumun hep o olduğunu. Allah, Ayla Hocama acıdı ki benim kompozisyonlarıma maruz kalmaktan onu kurtardı. Hocam hamileliği nedeniyle -bana öfkesi hamile depresyonu olabilir miydi ki belki de uzağı göremiyordu miyop da olabilir- izne ayrıldı. Yerine gelen ismini hatırlamadığım Hocamız ise -Allah razı olsun ondan da- “Ülkemizin kalkınması için neler yapmalıyız?” gibi kışkırtıcı bir kompozisyon konusu verince herkes maddi kalkınmayı, sanayileşmeyi vs. anlatırken bir türlü akıllanmayan ben insani kalkınmaya ve bunun eğitimle olacağına dair yazdım ve derste okuyunca -mutlu tesadüf işte- edebiyatı da kurtardım. (Hocam da Türk Dili ve Edebiyatı öğretmenlerinin şanını kurtardı.) Nihayet kompozisyonun iyisinden anlayan bir Hocamız olmuştu. Tabi bu mutlu günler yıllarca sürmedi. Üniversite dönemim başladı ben yazmayı unuttum.
Başta “Neden yazıyorum?” demiş ve cevaplamıştım. Sonda ise
“Neden bu yazıyı yazdım?" diye sorayım. Blog yazılarım başladığında
iki güçlü tepki aldım. Biri tebrik diğeri tenkit olmak üzere… Tebrik ve
teşekkür eden arkadaşım “Çok güzel tadımlık yazılar, çeşni ve güzellik hissi
uyandırıyor.” dedi ve ekledi “Ülke kurtarmaya kalkmadığın için teşekkür
ederim.” Sert eleştiriler, büyük fikirler… O kadar iddialı olmaktan korkarım
doğrusu. Bunu yapanlar zaten var. Benim için moral oldu arkadaşın söyledikleri.
Tepkisini ortaya koyan diğer arkadaş ise Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeni.
(Yine mi?) Özetle söylediği şu: “Yazılarında çok şey söylemeyi istemişsin, hâl
böyle olunca da bir şeye odaklanıp ona dair fikir edinmek, o şeyi hayret ve
sevinçle incelemek şansını kaybediyoruz.” “Eyvah!” dedim “Öğretmenim zayıf not
verdi bana.” Biraz düşününce anladığım ise şu oldu: Meslektaşım, yazıları
okuyup çok şey anlamaya çalışmış hiçbir şey anlayamayınca da incelemesi hayret
ve sevinçle sonuçlanmamış. Çok zorlamış kendini. Etimolojik incelemelerden
başlayıp semantik boyutlara doğru genişleyen analitikler, bilimsel bir
araştırmaların sonuç raporları ya da felsefi bir problematiğin kapsamlı bir
tasviri gibi şeyler yok yazdıklarımda. Olmayacak gibi de görünüyor.
Hissediyorum ben bunu. Yine de umarım tek izleğe odaklanmış bu yazım hayret ve
sevinç artıcı bir teselli armağanı olarak hepimiz için bir köşede durur.
Bireysel ve kitlesel kurtuluş vaadi, bilimsel ve teknolojik
ilerleme, para piyasalarında sörf yapma veya ruhun gelişimi konularında
da iddialı değilim. Hukuki bir ictihadda bulunma veya ilmihal yazma daha da
ilginci bir eğitim bilimi teorisyenliği yapma derdim de yok. Zaten yeri de
burası değil. Neresi onu da bilmiyorum. Başka ne yazsam ki? Bu arada anılarımı
yazdım ama yayımlamıyorum. Bu yaşta anı yayımlamak yakışmaz. (Bunun iyi tarafı
şu kendimi henüz genç hissediyorum kötü tarafı şu yayımlamadan emrihak vaki
olursa anılarımı yayımlasınlar veya sakın ha sakın yayımlamasınlar diye
vasiyetimin ne olacağına dair kararsızlık yaşıyorum. En iyisi yazı tura
atsınlar yazı gelirse yayımlasınlar tura gelirse yayımlamasınlar para dik
gelirse yarısını yayımlasın yarısını yayımlamasınlar.)
Ennetice okuyorum, izlenim kazanıyorum, çağrışımlarla keyif alıyorum aynı tadı paylaşmak isteyenlerle bunları paylaşmak istiyorum.
